"Od jednego Lucypera" Anna Dziewit-Meller, Wydawnictwo Literackie.

 

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Anny Dziewit-Meller, bo choć od dawna obserwuję ją na instagramie, czy korzystam z poleceń Bukbuka, jakoś do tej pory żadna z jej książek nie trafiła w moje ręce. Zupełnie nie wiedziałam, czego się spodziewać, dlatego nie miałam żadnych oczekiwań. Powieść "Od jednego Lucypera" mnie wciągnęła i pochłonęła. Autorka ma lekkie pióro i trzeba przyznać, że potrafi  pisać pięknie i mądrze o kobietach dla kobiet. 

W powieści występują dwie główne bohaterki, które są ze sobą spokrewnione i na pierwszy rzut oka, bardzo różne. Marijka to silna dzioucha, mocno wrośnięta w śląską kulturę i ziemię. Upatruje swoją szansę na lepsze życie w socjalizmie, z entuzjazmem realizuje więc zadania stawiane przez kierownictwo chorzowskich zakładów azotowych, w których pracuje. Zupełnie niespodziewanie staje się jedną z wielu ofiar stalinizmu...

Kasia mieszka we współczesnej Holandii, naucza na tamtejszym uniwersytecie. Od lat zmaga się z anoreksją i depresją, niemal całkowicie odcięła się od swej rodziny i śląskiego dziedzictwa. Kiedy umiera jej babka, coś w niej pęka, a na jaw wychodzą skrywane rodzinne tajemnice... Okazuje się, że historia Marijki miała decydujący wpływ na wszystkie kobiety w tej rodzinie, także na Kasię...

To powieść o silnych śląskich kobietach, ich trudnej i wyboistej drodze do emancypacji. Autorka genialnie opisała nie tylko mroczne czasy stalinizmu, ale także niezwykle trafnie przedstawiła sytuację współczesnych kobiet w Polsce. Wydaje nam się, że tak wiele wywalczyłyśmy i , że równie wiele się zmieniło, ale to tylko pozory. "Od jednego Lucypera" to ciekawa i świetnie napisana powieść feministyczna. Moim zdaniem, to jest jej największy atut. To literatura zaangażowana społecznie, która zmusza do zastanowienia i przemyślenia pewnych spraw na nowo.

Polecam! Ja czytałam z dużą satysfakcją. Sformułowanie "z przyjemnością" byłoby tu nie na miejscu, bo to jednak dość mroczna i raczej smutna książka.